Nam­pak, kaki-kaki kecil melukis jejak pada buti­ran-buti­ran kristal putih pasir.

Melu­ap panas pada suhu sejengkal tan­gan di atas tudung

Menampik sen­gat­nya, merekah mer­ah pada wajah ibu pertiwi

Men­gayunkan rona sen­ja, di seti­ap helai daun-daun yang gugur

Menulis bah­wa “Aku Bang­ga Men­ja­di Indonesia”,

Pada guratan-guratan kun­ing urat tangkai yang eng­gan untuk rapuh, apala­gi patah

Sela­gi elok sen­ja tiba men­eran­gi bumi Tuhan di tapal batas

Mem­ben­tuk bayang cekun­gan tawa-tawa polos di ujung negeri

Berte­lan­jang kaki, menampik dingin­nya malam den­gan gore­san gelak tawa bib­it-bib­it negeri

Menya­pa tan­gan-tan­gan penuh harap akan ada cahaya di ujung negeri

Men­eran­gi malam, meng­ha­pus lentera buram pandangan

Mer­a­jut indah elok negeri oleh gura­ta-guratan bintang

Mer­aup ilmu dalam merangkai mimpi

Men­gubah kelam­nya per­batasan den­gan pan­car­an sinar harapan

Merangkul mimpi si krit­ing di ujung negeri

Ania

penyu­ka sas­tra, trav­el­ing, berkhay­al, pengge­mar puisi Aan Mansur (Tidak Ada New York Hari Ini).